graduación y más

Hola!

Het is best een tijdje geleden dat ik mijn blog heb ge-update en in een maand gebeurd veel. Ik heb nu al ongeveer een weekje vakantie, mijn vakantie is vroeg begonnen. Maar dat de vakantie is begonnen, betekent niet dat ik de school niet meer gezien heb. Zelf ben ik nog twee keer teruggekomen om een vrijwillig examen voor Engels te doen. Veel klasgenoten van mij moesten nog wat projecten inleveren en dat soort zaken. Het is dus vakantie, maar eigenlijk ook weer niet. Vrienden van mij die in een ander jaar zitten, zouden deze week eindigen, maar moeten dan maandag, dinsdag en woensdag nog naar school voor proefwerken.

Dat het laatste jaar, het vijfde jaar, niet echt een duidelijk einde heeft, komt omdat ze geen examens doen. Ze maken hun projecten en proefwerken en wanneer die klaar zijn, krijgen ze hun cijfer. Die cijfers zijn hoe ze de middelbare school afronden. Dat er geen examens zijn, betekent niet dat er geen gala of diplomauitreiking is.

Aanstaande donderdag, 28 november, heb ik mijn gala en er gaat hier een gedoe aan vooraf. Zowel de organisatie als aan hoe de mensen voor de dag komen, bedoel ik dan. Het gala wordt hier namelijk niet door de school georganiseerd, iets anders dan in Nederland. Net zoals de eindreis, banderazo, UPD en de ‘Rito’ (dingen waar ik zo een uitleg over geef), wordt ook dit door de leerlingen en hun ouders geregeld. Wat ik weet van de eindreis, naar Bariloche dus, is dat de ouders drie jaar geleden al begonnen zijn met een organisatie te zoeken. Deze organisatie regelt alles, wat ze gaan doen overdag en ook naar welke disco’s gaan. De reden dat dit al zo lang van te voren geregeld wordt, is omdat de reis ontzettend duur is. De reis is gedurende een schoolweek. Dit betekent dat in het communicatieschrift dat alle leerlingen hebben, genoteerd wordt dat ze die week dus gespijbeld hebben. Maar dat systeem zit ook een beetje anders dan in Nederland.

Je mag ongeveer vijftien keer spijbelen, de reden daarvan kan zijn dat je op reis was, ziek was, of gewoon geen zin had in school. Heb je de vijftien bereikt, dan krijg je er nog tien bij. Heb je deze ook gebruikt, dan krijg je met goede redenen (doktersbriefjes etc.) er nog vijf. Verbruik je deze, dan moet je op het einde van het jaar naar school om (volgens mij) van alle vakken opnieuw een proefwerk te maken. Niks acht uur melden, of twee uur nakomen. De Nederlandse studenten zouden jaloers worden, haha.

Maar goed, die reis is dus door de leerlingen georganiseerd. Ook met het gala zijn ze ruim van te voren begonnen met regelen, want er moest dus een zaal geregeld worden, hoeveel man je meeneemt, daarnaast welke leraren er meegingen (want niet alle leraren gaan naar het gala. Sommigen kopen een kaartje, andere worden uitgenodigd), etc. etc. Ook over de decoratie en foto’s bestond enige discussie. Daarnaast hebben ze nog een ding, waarvan ik de naam niet goed in het Nederlands kan uitleggen, iets wat de ‘bandjes’ heet. Dit houdt in dat iedereen die wil een soort “miss” of “mister” sjerp krijgt en daarna een eigenschap. Dit kan van alles zijn, iedereen geeft zelf zijn grenzen aan, omdat deze natuurlijk overhandigt worden in het bijzijn van ouders. Zelf weet ik ze niet allemaal en de enige waar ik nu even snel op kan komen is niet zo’n hele aardige, maar het meisje waar hij bij hoort, heeft hem zelf gekozen. Deze heet bijvoorbeeld “Miss fruitsalade”, want ze heeft alles behalve citroenen (borsten). Je kunt je voorstellen dat het organiseren hier van een heel gedoe is, want de leerlingen moeten het allemaal overeen komen en de helft is niet gemotiveerd om iets te doen.

Naast dit gedoe met het gala, zijn er ook andere voorbereidingen. Zo hebben ze al een hele tijd de jurk uitgezocht, maar dan moeten er nog schoenen bij gevonden worde, daarnaast moet er nagedacht worden over het kapsel en dus worden er drie bezoeken aan de kapper gebracht, de make-up wordt al drie weken van te voren uitgezocht, een bezoekje naar de zonnebank wordt gebracht, er moet een manicure en pedicure worden uitgevoerd en weet-ik-veel-wat-nog-meer moet gebeuren. Een hoop voorbereiding dus.

Naast dat de leerlingen dit gala grotendeels zelf (met de ouders) organiseren, worden ook deze dingen zelf georganiseerd:

• Banderazo: iets wat over het algemeen alleen bij de scholen in Rosario gebeurt. Sommige reizen naar Rosario, maar de meerderheid gaat hier naar school. De leerlingen gaan deze dag dan ’s ochtends naar school, om hier vooral een hele hoop heisa te maken, spuiten graffiti op de scholen, steken voorwerk af, slaan op trommels, zwaaien met vlaggen en zingen allerlei liedjes. Daarna vervolgt de tocht naar het monument van Rosario, waar alle scholieren heen gaan en het dus een drukte van jewelste is en hier gebeurt ongeveer hetzelfde, min het vuurwerk dan.
• Banderazo wordt gedaan voor het vierde jaar en het is een soort van om te vieren dat ze daarna naar het vijfde jaar gaan. Over het algemeen wordt er voorafgaande aan deze dag een hele nacht gefeest en gedanst, want de Argentijnen maken van iedere gelegenheid een feestje. Ikzelf ben, hoewel ik in het vijfde jaar zit, naar de Banderazo geweest, omdat het iets typisch is voor de scholen hier en ik het graag wilde meemaken en het was zeker een ervaring op zich.
• UPD: dit betekent “Ultimo Primer Día” (Laatste Eerste Dag) en houdt ongeveer hetzelfde in. De leerlingen feesten een hele nacht, dan treden ze de school binnen (dit doen ze niet bij Banderazo) en ik dacht dat ze daarna naar het monument gingen, maar hier ben ik niet zeker van. Dit wordt gedaan door de leerlingen van het vijfde jaar, die natuurlijk in hun laatste jaar zitten. Ik kan niet heel veel vertellen over UPD, ik weet ook niet of ze het alleen in Rosario doen, omdat ik het zelf niet meegemaakt heb. Het is namelijk pas in maart, aangezien het schooljaar hier omgekeerd is.
• Rito: dit wordt alleen door mijn school georganiseerd en ik denk dat het goed te vergelijken is met de examenstunt. Een dag in het jaar verandert het vijfde jaar de school een soort horror. Dit is heel lang geleden ontstaan, als ik het goed begrepen heb, op deze manier:
• Mijn school was vroeger een strenge meisjesschool, met veel kledingregels etc. Een dag in het jaar mochten de meisjes zich kleden zoals zich wilden. Na veel tijd is dit veranderd in het vijfde jaar die dan een of andere horrorstunt doet op een dag, maar de reden waarom weet ik niet.
• Het horrorverhaal van mijn vijfde jaar (turno mañana) was als volgt:
• Mijn school heeft een gedeelte waar vroeger een familie woonde (‘la casa de la familia’). Het vijfde jaar had bedacht dat zij een butler hadden en dat deze op een verschrikkelijke manier aan zijn einde is gekomen. Daarom herdenken ze eens per jaar zijn begrafenis. De eerste pauze werden alle leerlingen van 1^e tot de 4^e van de middelbare, meegenomen naar de theaterzaal (ja, mijn school heeft een heuse theaterzaal en ik vind het de mooiste plaats van mijn school). Hier werd bij entree een hoop gegild, gedurende dat de leerlingen plaatsnamen. Daarna werd het verhaal van de butler voorgelezen en toen, als klap op de vuurpijl, werd het ‘lijk’ van de butler naar beneden gegooid. In dezelfde tijd stapte een leerlingen uit de doodskist, alsof hij opstond uit de dood. Normaalgesproken worden de leerlingen niet meegenomen naar de theaterzaal, dit was iets origineels van mijn jaar. De volgende lessen, betraden de leerlingen de klassen een voor een, lazen een verhaaltje voor en daarna maakten ze een hele hoop herrie om de leerlingen bang te maken, waarna ze het lokaal verlieten. Een grappig detail is dat de leerlingen allemaal een kruis of grafsteen meenemen waarop de naam van de leraar die ze óf heel leuk vinden, óf verschrikkelijk haten, geschreven staat. En de leraren weten vaak zelf wel welke van de twee bij hun het geval is.
• Dit alles is dus door de leerlingen georganiseerd. De school gaf een aantal regels, de leerlingen moesten doorgeven hoe ze het gingen doen, maar organiseerden het daarna helemaal zelf.

Dit zijn denk ik alle updates die ik heb van de school. Verder waren er afgelopen week de ‘colectividades’ in Rosario. Dit houdt in dat bij het park rondom het monument, allerlei kraampjes met eten staan en dansen worden opgevoerd, per land. Argentinië telt namelijk migranten uit allerlei verschillende landen en met gemixte culturen. Per land werd dus het eten typisch van dat land verkocht en de typische dansen van dit land opgevoerd. Een aantal landen, zoals Spanje en Italië, hadden geen kraampje per land, maar per provincie. Argentinië heeft namelijk heel veel Spaanse en Italiaanse migranten. Er waren verder nog andere Europese landen, zoals , Duitsland, Kroatië en Griekenland, landen uit het Midden-Oosten, Syrië, Libanon, Israël én Palestina, ik geloof een Aziatisch land, Japan en nog een aantal Zuid-Amerikaanse landen, Peru, Brazilië, Paraguay, etc. Helaas was er geen kraampje van Nederland, aangezien de Nederlandse populatie in Argentinië minder dan tweeduizend mensen telt, maar voor mij was het erg leuk om al deze landen te bekijken en nieuw eten te proberen.

Ik denk dat dit alles is wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt, of wat er gebeurt is.

Houdoe! :p

Nina

de reis naar het Noroeste

Hallo!

Ik denk dat het nu ongeveer een maand geleden is dat ik voor het laatst mijn blog geüpdatet heb. Deze maand ben ik naar veel plaatsen geweest. Zo was er aan het begin van deze maand een reis naar het noorden van Argentinië, wat echt een heel mooi stuk van het land is. Ik heb er een paar foto’s over geüpload.

De reis was een week lang. Op de zondag vertrokken we, waarna we een nacht in de bus doorbrachten. Onze eerste bestemming was de stad San Miguel de Tucumán. Dit is de stad waar de onafhankelijkheid van Argentinië getekend is. Dat werd daar gedaan, omdat het in de bergen lag en moeilijk te bereiken was, dus de Spanjaarden er niet makkelijk konden komen. In deze stad zijn we naar het centrum / het hoofdplein geweest en daarna hebben we een suikerfabriek bezocht.

Na het bezoek gingen we de bergen in en die hebben we de rest van de week niet verlaten. Na een hele hoop kronkelweggetjes kwamen we uit in Tafí de Valle, waar we empanadas aten voor het middageten. (Empanadas zijn typisch voor het noorden). Hierna vervolgden we onze reis richting Quilmes, maar niet voordat we een stop hadden gemaakt bij een lama en een prachtig uitzichtpunt.

Quilmes is een plek waar de restanten van huizen van het indianenvolk ‘Quilmes’ zijn. Het verhaal van dit indianenvolk is, dat het na jaren van rondtrekken, zich vestigden in de bergen, om daar te gaan leven. Op de foto lijkt de plaats al gigantisch, maar in het echt was het nog veel groter. Helemaal op de top van de berg woonde het stamhoofd, om het zo maar te zeggen. De Quilmes kregen, net zoals bijna alle indianenvolken, te maken met de Spanjaarden. Zij overwonnen de Quilmes en namen hen mee naar Buenos Aires, te voet, wat een heel eind is. Vandaag de dag zijn er enkele afstammelingen van de Quilmes en zij vertellen het verhaal door. Deze plek was onze laatste stop voor die dag.

De volgende dag hebben we eerst door het stadje gewandeld waar we verbleven, Cafayate, om dat een beetje te bekijken en onze lunch te kopen, want daarna zouden we voor een hele lange tijd geen winkel of iets tegenkomen waar je eten kan komen. Daarna zijn we de bergen in gegaan, waar echt hele mooie stukken natuur liggen. Zo is er het natuurlijke amfitheater, waar, als je muziek speelt, het geluid heel mooi weerkaatst en heb je er gebieden waarvan ik de naam niet weet, maar met heel mooi gesteente. ’s Avonds kwamen we aan in Salta, waar we, na het avondeten, naar de top van de berg zijn gegaan. Daar had je een uitzicht over de stad die een zee van lichtjes leek. Wat daarnaast wel leuk was, was dat er een groep van ouderen aan het dansen en zingen was bij muziek en onze groep gewoon vrolijk mee deed.

De woensdag zijn we de stad Salta gaan bekijken. We hebben twee kerken bezocht, die niet zo zijn als de Nederlandse kerken, maar heel rijk versierd en heel kleurrijk. Daarna hebben we twee museums bezocht, een over Salta eigenlijk door de eeuwen heen en de tweede, die ik veel interessanter vond, was een museum over een indianenvolk.

Zij hadden een traditie waarmee ze kinderen aan de goden offerden. Deze kinderen waren vaak bijzondere kinderen, omdat ze een bijzonder uiterlijk hadden of het kind van een stamhoofd waren. De kinderen maakten een lange tocht, waarbij ze allerlei spullen met betekenissen met zich meedroegen. Met hen mee ging een priester. Nadat ze aankwamen werd er gefeest en daarna werd ze een sterk alcoholische drank gegeven, waardoor ze een slaap vielen. Eenmaal in slaap werden ze levend begraven, met hun spullen. Omdat het daar erg koud was, zijn drie lijken bewaard gebleven, wat vergelijkbaar is met de vondst van de mummie Ötzi.

Nadat we naar het museum geweest waren, hadden we vrije tijd om de stad te bekijken. Ik ben onder andere naar een overdekte markt geweest, eentje die ik zelf erg vergelijkbaar vond met een overdekte markt in Marokko. Er werden allemaal kruiden verkocht, gedroogd fruit en noten. Daarnaast verkochten ze er ook veel van de kleding die traditioneel is voor die streek.

’s Avonds zijn we naar een soort voorstelling geweest, waar traditionele muziek gespeeld werd en gedanst. Want dansen en feesten, dat doen ze in Argentinië veel! Tijdens het eten werd er opgetreden en uiteindelijk kon ook het publiek mee dansen. Een keer zijn we met z’n allen over de straat gegaan, in een lange sliert, om vervolgens via de andere deur weer naar binnen te gaan. Iemand van de groep werd het podium op gevraagd om mee te dansen. (Mij hebben ze trouwens ook gevraagd, maar ik ben niet zo’n ster in dansen, dus heb ik het maar niet gedaan). Daarna gaf iemand anders van onze groep ook nog een optreden midden op het podium, zomaar spontaan, terwijl de rest van de mensen eromheen stond. Er leek geen einde aan het gefeest te komen, maar uiteindelijk zijn we toch doodmoe teruggekeerd naar het hotel.

De volgende dag hebben we veel gereisd. We gingen van Salta naar Humahuaca. We reden langs hele mooie natuur, maar ik heb er niet zoveel foto’s van gemaakt. Voor de lunch hebben we gepicknickt bij een meer, met een prachtig berglandschap tegenover ons. Tijdens de busreis haalden een van de Duitse meisjes haar ukelele tevoorschijn en heeft daarop liedjes gespeeld. (Vooral Engelse, een Spaanse en een Duitse, maar van die laatste snapte ongeveer zeven mensen iets)

Onze reisgroep bestond trouwens uit mensen over de hele wereld, maar vooral Europeanen. Van de Europeanen waren de Duitse / Duitssprekende in de meerderheid, dus heb ik dat ook nog mooi kunnen oefenen. Grapje natuurlijk, want zodra ik een poging tot Duits spreken doe, gaat het automatisch over in Spaans. Wel kan ik het zo af en toe een beetje bestaan. Maar goed, onze groep bestond uit ongeveer acht Duitse, een Oostenrijkse, een Hongaarse, twee Nederlandse (waaronder ik), drie Belgen (twee uit Vlaanderen), vier Italianen, twee Japanners, een Nieuw-Zeelander, een Turkse, een Amerikaanse en dan had je nog twee Argentijnen die met hun broer/zus mee waren. Een hoop verschillende culturen dus.

In Humahuaca aangekomen, hebben we daar avond gegeten, UNO gespeeld en gekaart (met een ander kaartenset dan die wij kennen). ’s Avond kwam er een man (volgens mij de kok), nog een soort van optreden met allerlei traditionele instrumenten en liedjes, hij bleef maar doorgaan. De artiest sloot af met het bekende van de Titanic, maar wel instrumentaal, haha.

De dag erna stond er weer veel op het programma. Onze eindbestemming: de grote zoutvlaktes. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij de grens van de Steenbokskeerkring (en als je een beetje bij aardrijkskunde hebt opgelet, weet je dat de tropengrens is), bij Tilcara, waar de bergen een soort kleurenpalet hebben, van wel veertien kleuren en Purmamarca, waar de berg van de zeven kleuren is. Van die laatste heb ik niet zo’n hele goede foto, omdat we van ver weg gestopt zijn en toen we in de middag terugkeerden, stond de zon er recht achter, maar goed. Nadat we hier gestopt zijn, hebben we een lange kronkelweg naar de zoutvlaktes gehad, maar eenmaal boven was het wel het uitzicht waard.

Op de zoutvlaktes was iedereen honger, dus de man die de empanadas/tortillas verkocht, heeft die dag zeker winst gemaakt. Daarna volgden een tour en uitleg over de zoutvlaktes en daarna konden we foto’s maken. We zijn naar twee plaatsen gereden. Bij de eerste waren overal een soort meertjes, want ongeveer tien centimeter onder het zout zit water. Het water bij deze plek mag je niet aanraken, want de mensen daar geloven in de “Pachamama”. Ik geloof dat dat gelijk staat aan moeder natuur. Het verhaal gaat dat zij die meertjes geschonken heeft aan de mensen en dat de mensen dat moeten respecteren, dus we mochten het daarom niet aanraken. Wel konden we er hele mooie foto’s maken en daarna hebben we ook nog de bekende illusiefoto’s gemaakt.

De tweede plaats waar we heen gingen, is de plek waar het zout ‘gemaakt’ wordt voor de productie. Het zijn dunne kanaaltjes, waar water in zit dat je wel mag aanraken, waarin het zout gevormd wordt. Zodra het hele kanaal vol zit en er dus geen water meer in zit, is het klaar om vervoerd te worden. Twee jongens, de Japanse en Nieuw-Zeelandse, dachten dat het ook wel een goed idee was om er overheen te springen. Niemand is in het water gevallen, maar de Japanner kwam wel pijnlijk te recht. Maar goed, uiteindelijk zijn ze er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Overigens liggen de zoutvlaktes wel erg ook (4000 km ongeveer), dus hadden we allemaal wel moeite met ademhalen. En wat helpt daartegen: cocaïne! Niet het witte poeder wat je opsnuift, maar de gedroogde blaadjes van de plant, die je gebruikt als een soort kauwgum, of een thee van deze plant helpt tegen de hoogte. En verder, geen inspannende dingen doen (zoals over kanalen heen springen) en proberen rustig adem te halen.

Op de terugweg hebben we Purmamarca en Tilcara bezocht. In de dorpjes zelf verkopen ze vooral heel veel spullen voor toeristen, dus die hebben we dan ook ingeslagen. Verder hadden we in Purmamarca nog een mooi uitzicht op de berg met zeven kleuren, die we van dichtbij konden bekijken.

Na het bezoek aan deze dorpjes keerden we terug naar Humahuaca, waar we voor de laatste nacht in het hotel sliepen.

De volgende dag hebben we Humahuaca zelf nog bekeken en ook hier is het vol met de kraampjes en winkeltjes die spullen voor toeristen verkopen. Na de ochtend in Humahuaca gespendeerd te hebben, stapten we in de bus om terug te keren naar Rosario.

Al met al was het een hele leuke week en hebben we heel veel mooie dingen gezien en geleerd. Afgelopen weekend ben ik naar Buenos Aires geweest, maar hier zal ik in de volgende blog over schrijven.

Chau,

Nina

Insultos

¡Hola!

Het is inmiddels een tijdje geleden dat ik mijn blog heb geüpdatet, mijn excuses, haha. Ik was het vergeten.

Ik denk dat het nu ongeveer een maand later is en een maand veranderd veel. De Spaanse taal beheers ik nog niet volledig, maar het is echt stukken vooruit gegaan, dat is zeker. Waar ik eerst in de klas zat en vrij weinig begreep van zowel de leraar, als de gesprekken van de medeleerlingen, snap ik nu wel waar de leraar het over heeft, of mijn klasgenoten. Of ja, meestal dan, want vaak praten er wel een aantal leerlingen door de uitleg heen, of hebben er iets aan toe te voegen. En mijn klasgenoten, die praten allemaal door elkaar heen, maar goed.

In de week dat mijn klasgenoten naar Bariloche waren, zoals ik heb verteld, had ik, om eerlijk te zijn, weinig te doen. Er waren weinig leeftijdsgenoten om mee af te spreken en de leeftijdsgenoten die er waren, zeiden vaak op het laatste moment af, lazen mijn berichten niet of reageerden niet. Dat was best vervelend, want hierdoor zat ik vaak thuis en had ik weinig te doen. Maar nadat mijn klasgenoten teruggekeerd waren, viel dat weer mee.

School is weer ‘begonnen’ en er zijn mensen om dingen mee te doen. Ik zou nooit denken dat ik het zou zeggen, maar in de week dat meer dan de helft van mijn klas er niet was, miste ik school. Dat komt omdat ik daar mijn leeftijdsgenoten veel zie en met ze praat. Na school gaan de meeste niet nog iets sociaals doen omdat ze hun activiteiten hebben, maar er zijn genoeg dagen geweest dat er geen school was. Om eerlijk te zijn begon ik haast te denken dat het normaal is dat er bijna iedere week wel een dag uitvalt, maar mijn klasgenoten legden uit dat dit niet het geval was. Het fijne was, dat op de meeste van deze dagen, mijn leeftijdsgenoten wel konden afspreken om iets te doen. Dan gaan we naar het park, om mate te drinken, natuurlijk, gaan we lunchen, of houden we een merienda samen.

In mijn klas heb ik inmiddels wel een soort vriendengroep gekregen, wat erg fijn is. Ten eerste zijn er de vrienden van mijn gastzusje, die erg aardig en gezellig zijn, maar daarnaast is er ook een ander groepje dat ik heel aardig vind. Met deze twee groepen ga ik vaak dingen doen, zoals naar het park gaan.

Omdat ik in het vijfde jaar zit, zijn mijn klasgenoten zich aan het oriënteren voor hun vervolgopleiding, om te kijken wat ze eventueel willen studeren. Ik ben een keer meegegaan en heb maar van (bijna) alle opleidingen een uitleg gepakt. Al is het niet om te weten wat er allemaal voor mogelijkheden zijn voor te studeren en wat deze inhouden, dan is het wel om gewoon meer Spaans te leren, haha.

Om ook buiten school vrienden te maken, ben ik met theater begonnen. Ik deed natuurlijk al aan zwemmen, maar aangezien dit een sport is die je erg op jezelf doet en ik in een groep zit met allemaal kinderen die ongeveer twaalf zijn, is het niet de meest geschikte plaats om vrienden te zoeken. Omdat ik in Nederland ook voor een aantal jaar musical heb gedaan, dus er wel enige ervaring mee heb en het daarnaast erg leuk vind, kwamen mijn gastzus en haar oma op het idee dat ik dat hier ook kon doen. Ik heb inmiddels twee lessen achter de rug en ik vind het nu al heel leuk. De groep is niet heel groot, ongeveer zes mensen, maar dat is geen probleem. Het is juist makkelijker me op mijn gemak te voelen, want de taal heb ik natuurlijk nog niet helemaal onder controle. Alhoewel, aan de andere kant is dat ook wel grappig. Zo hadden we een keer een oefening waarin ik een moeder speelde die maar half Spaans kon en de andere keer deden we een spel waarbij Nederlands heel goed van pas kwam. Het spel ging namelijk zo:

Er zijn zes stoelen in de ruimte (want we waren met zes), vijf zijn bezet. De zesde persoon moet naar de lege stoel zien te komen, maar de andere willen dat voorkomen. Zij kunnen alleen niet praten, alleen maar handgebaren gebruiken. Degene die loopt, mag wel praten.

Dus het was tijd voor een taallesje. Ik weet niet of het overal ter wereld geldt, maar de Argentijnen hier zijn erg nieuwsgierig naar de scheldwoorden. Zelf hebben zo ook een ruime variatie van scheldwoorden, zoals natuurlijk de bekende ‘la puta madre’ of ‘hijo de puta’. Daarnaast hebben ze een hele collectie van “la concha de la lora (papagaai)/ la baca (koe)/ tu hermana (je zus)/tu madre (je moeder)/tu tía (je tante)/tu abuela (je oma)/Dios (God, deze gebruikt mijn gastzus erg vaak en ik vind hem hilarisch)”. Ik ga je niet uitleggen deze scheldwoorden betekenen, maar als je het graag wil weten, dan hoop ik dat google translate een goede hulp is. Wat wel belangrijk is, is dat hier dus wel weer regels aan verbonden zijn. Als je iemand anders wil beledigen, gebruik je de familieleden en als het over een algemeen ding is wat erg irritant is, dan gebruik je dieren, of God.

Een wijs ding dat Roberto Fontanarrosa (een heel bekende Argentijnse schrijver) gezegd heeft, is dat de scheldwoorden (insultos) pas sterk worden, door de uitspraak:

https://www.youtube.com/watch?v=r7GYWYc1Xi4 (als je Spaans kan, is dit erg leuk om te kijken)

Maar goed, de meisjes (en een jongen) van theater wilden graag wat scheldwoorden in het Nederlands leren, maar waren daardoor zo afgeleid, dat ze het doel van het spel vergaten en ik makkelijk won, haha.

Daarnaast gaan ze bij theater ook een kleine film maken, voor een schoolproject van een van hen, wat me heel leuk lijkt om aan mee te doen (en ze hebben er ook geen probleem mee).

Over het algemeen gaat het dus helemaal prima met mij, ik heb het erg naar mijn zin hier. De taal is af en toe nog een barrière, maar dat levert ook grappige situaties op. Daarnaast ga ik aan het eind van deze maand een reis maken met WEP, de Argentijnse organisatie, naar Salta en hier kijk ik erg naar uit. Salta schijnt een erg mooi gedeelte van Argentinië te zijn, maar ik zal na de reis wel een aantal foto’s hiervan uploaden.

Daarnaast is het over twee (of een, aangezien het in Nederland al 16 september is), mijn verjaardag, dus die moet ook gevierd worden!!

Dit was ‘m weer,

Nina

La Escuela

¡Hola!

Inmiddels is het weer een week later (correctie: haast twee weken, sorry!) en leek het me leuk mijn blog over de school te schrijven. Niet dat ik daar de afgelopen week ben geweest, maar goed. Driekwart van de klas is ongeveer naar Bariloche en de overgebleven leerlingen hebben geen zin om naar school te gaan, dus gaan ze niet. En hier zijn al meteen twee verschillen met mijn school in Nederland, haha. Ik weet natuurlijk niet of alle Argentijnse/Nederlandse scholen zo zijn, maar vanuit mijn ervaring en belevenis is dit geschreven.

Voordat ik de verschillen ga benoemen, zal ik eerst even de achtergrondinformatie geven.

Op mijn school zitten de ‘basisschool’ (primera) en de ‘middelbare school’ (secundaria) in hetzelfde gebouw. Op de begane grond zit de basisschool, op de eerste verdieping de middelbare school. Er is zelfs een optie voor een studie, of een stukje studie te volgen op school (tercera), maar ik weet niet zo goed hoe dat zit, dus dat laat ik er buiten. De middelbare school bestaat hier uit vijf jaar. In je derde jaar kies je voor een van de drie ‘klassen’, op mijn school. Er zijn ook scholen die dit niet hebben.

De drie klassen zijn: Artes, Biológico, Humanidades. Ik zit in de klas Humanidades, net zoals mijn gastzusje.

Dit zijn de vakken die ik heb:

Problematica Educativa: Bij dit vak praten we over die problemen die zich in scholen voordoen.

Lengua y Literatura: Bij dit vak behandelen we literatuur, maar aangezien het huidige boek dat ze lezen al voor de Argentijnen moeilijk is om te lezen, hoef ik dit niet te lezen. In plaats daarvan heb ik met de lerares afgesproken om comics te lezen en hier vragen over te behandelen.

Primer Idioma: In mijn geval is dit Engels, maar mijn gastzusje heeft bijvoorbeeld Italiaans en weer andere hebben Frans.

Filosofia: Dit is filosofie.

Historia: Bij dit vak word de geschiedenis behandeld, momenteel is dat de Argentijnse geschiedenis, de dictatuur.

Mathematica: Dit is wiskunde. Hoewel het in het Spaans is, is het voor mij vrij makkelijk.

Ciencia de la comunicación: Bij dit vak worden manieren van communiceren door mensen behandeld. Wat ik er tot nu toe van meekreeg, is dat de mensen tekeningen moeten maken.

OCL/ Orientación en contextos labórales: Bij dit vak worden de rechten van de arbeiders en hoe je je moet gedragen in interviews voor het krijgen van een baan behandeld.

Seminario de investigación contemporánea: Mijn zusje wist het niet zo goed uit te leggen, maar het komt er op neer dat ze opdrachten krijgen waarin ze een bepaald thema moeten onderzoeken.

Construcción de la Ciudadanía y Derechos (CCD): Dit is rechten, ze praten hier over rechten in Argentinië.

Segunda Idioma: Dit is voor iedereen die Engels niet als eerste taal heeft gekozen, Engels. Voor de rest is dit Frans of Italiaans, of, in mijn geval, Portugees. Dit, omdat het niet goed in het rooster paste. Bom dia!

Gimnasia: dit is gym.

Dit zijn geloof ik alle vakken die ik heb. Mijn rooster ziet er als volgt uit:

De school begint om 7.30 en eindigt, afhankelijk van de dag, tussen 12.00 en 13.00. Op sommige dagen heb ik dan ’s middags nog gym of Portugees. Ook dit is een verschil met mijn school in Nederland, maar ik zal de verschillen eens goed op een rijtje zetten.

• Om te beginnen, hebben ze in Argentinië twee verschillende soorten scholen. Ditzelfde geld trouwens ook voor o.a. ziekenhuizen en universiteiten. Ze hebben hier namelijk publieke en privé scholen. Daarnaast zijn er religieuze en niet-religieuze scholen. Ik zit op een publieke, niet-religieuze school. Ik heb nauwelijks een idee van hoe het er aan toe gaat op privé of religieuze scholen, maar een ding weet ik van dat laatste. Het is echt religieus. Vlakbij mijn huis zit er heen en toen mijn gastvader daar met mij heen ging om te stemmen, kon ik niet om de Bijbelse afbeeldingen en kunstwerken heen. Het springt er redelijk duidelijk uit. Hoewel mijn school in Nederland geloof ik katholiek is, heb ik er maar een heel klein minikruisje van jezus gezien ergens in de aula. Op mijn school hier ben ik helemaal niks qua religie tegen gekomen, wat dan ook logisch is. Verder kan ik je niet vertellen wat het verschil tussen een publieke en privé school is, maar dat er verschil is, is sowieso zeker. Privé scholen zijn duurder, dus niet iedereen kan daar heen en ook beschikt de school over meer geld voor onderhoud etc.
• Lesuitval. Of de reden dat lessen zo makkelijk uitvallen, is omdat het een publieke school is, weet ik niet, maar het zou kunnen. Ik heb deze hele week vrij gehad en ik kan je vertellen dat het vooral heel saai was voor mij. Dat komt omdat het grootste deel van de mensen op reis is en ik dus met weinig mensen iets kon doen, maar genoeg daarover. Mijn klasgenoten hadden geen zin om deze week naar school te gaan, want we waren maar met acht, dus gingen ze niet. Ook hebben we al een keer uitval gehad om dat de schoonmakers staakten en de andere keer ben ik vergeten waarom hij uitval. In ieder geval valt een dag gemakkelijk uit. Wanneer mensen jarig zijn, is er best een kans dat ze die dag geen zin hebben om naar school te gaan. Ook de lessen als gym vallen makkelijk uit, gewoon puur omdat het plein waar de gymles is (en dat is buiten), nat is van de regen. En ja, we gymen buiten in de winter, maar het is tot nu toe niet enorm koud geweest. En wanneer het te koud is… tja, dan gaat de gymles waarschijnlijk niet door, haha.
• Eindreis. Waar mijn Nederlandse school eerst een reis had, het jaar voor je eindexamen, hebben ze nu helemaal niks meer, maar dat is hier wel anders. Ongeveer in de derde hebben mijn klasgenoten gekozen of ze naar Bariloche gingen, of naar Crucero. Crucero is dit jaar voor het eerst, Bariloche is de traditie. Deze reizen worden gedaan in het vijfde jaar, is op schooldagen, maar is niet door de school geregeld, maar door ouders. En wat houdt Bariloche in:
• Bariloche is richting het zuiden van Argentinië en op dit moment ligt er sneeuw. De reis is ongeveer tien dagen. Het is een dag om erheen te komen met de bus. Overdag hebben de leerlingen activiteiten als skiën, of paardrijden, of weet-ik-veel-wat. ’s Avonds hebben ze (iedere nacht!) een feest. Ieder feest heeft een ander thema, zoals verkleden (vergelijkbaar met carnavalspakken), bizar (ik heb rokken gezien gemaakt uit zakken hondenvoer, of melkverpakkingen), of Argentinië (een shirt van het voetbalteam bijvoorbeeld). De feesten zijn vergelijkbaar met uitgaan in de disco in Nederland, maar ik geloof dat de Argentijnen nog net wat meer los gaan. Al heb ik heb het zelf nog niet meegemaakt. De leerlingen krijgen overigens deze dagen ongeveer drie uur slaap per nacht. De activiteiten beginnen denk ik om 8u en eindigen rond 4u/5u denk ik, maar dan wordt de merienda gehouden, avondeten, klaarmaken, etc. en is er niet heel veel tijd voor een siësta, haha. Rond 11u/12u begint het feest en het eindigt rond 5u denk ik, maar precies weet ik het allemaal niet, omdat ik er niet ben geweest. Dit is wat ik ongeveer van mijn medeleerlingen heb gehoord.
• Crucero is ook met feesten, dezelfde thema’s, maar de leerlingen kunnen kiezen uit vier feesten per nacht geloof ik. Bovendien is dit in de zomer en op een cruise.
• Maar goed, dit is dus wel wat anders dan een weekje naar Schotland, haha.
• Tijden van de lessen. Dat is denk ik wel duidelijk. In Nederland waren mijn lesdagen véél langer, maar hier valt het wel mee.
• Koffie in de kantine! Dat had ik in Nederland helaas niet. De koffie is overigens niet te zuipen, maar dat terzijde.
• Leswisselingen. Bestaan over het algemeen niet. Ik moet een keer van lokaal wisselen, als ik Engels heb. Verder wisselt de docent van lokaal, niet de leerling, dus heb ik het hele jaar in hetzelfde lokaal les. Compleet met een kalender van de verjaardagen, de Bariloche reis en nog meer dingen erop.
• Vakken kiezen. Hier kies je dus een klas en het enige wat de leerlingen zelf te kiezen hadden was hun primera y segunda idioma.
• Wc. Als ik naar de wc moet, moet ik zelf mijn wc-papier meenemen. Om even een vriendin uit Nederland te quoten, “jouw school is net een camping”, maar ach… het went.
• Oké, dat mate typisch Argentijns is, dat wisten we, maar de leerlingen drinken het met liters in de klas. ‘Profe, mag ik even nieuw water koken voor de mate?’ ‘Ja, hoor, prima’. Of het wordt gezellig gedeeld met de lerares, helemaal prima. Overigens is ontbijten in de les, of je koffie drinken, of kauwgum eten, tijdens de les, volstrekt normaal. Het is wel handig als je dan niet je koffie over je schrift met ongeveer al je vakken gooit, haha. Oeps…
• Trouwens, als je op je telefoon zit in de les, wordt die hier niet zomaar afgepakt en in de telefoontas gedaan.
• Die telefoon is bij een aantal vakken juist nodig om je lesmateriaal te hebben, of om je huiswerk te maken. Boeken heb ik niet, alleen fotokopieën. Ik heb al mijn vakken in een map zitten, gescheiden door blaadjes. Mijn schooltas is dus vrij licht en een kluisje is niet nodig (sowieso niet, want je zit in hetzelfde lokaal. Maar, je neemt aan het einde van de dag wel al je spullen mee naar huis, het is niet zoals de laatjes op de basisschool. In de middag heeft er namelijk nog een klas les.
• Muziek in de pauzes, gewoon, door een grote box, volume op zijn hardst, in het lokaal. En met de muziek hier heb ik geen problemen, het varieert van raggeaton (of hoe je dat ook schrijft, hahaha), tot the Beatles en Arctic Monkeys. Helemaal prima!
• Manier van lesgeven, is ook wel anders. Er is nog steeds een leraar, de aantekeningen worden op het bord geschreven, dat had ik in Nederland ook. Overigens is dit een krijtbord en sommige handschriften zijn ehm… niet zo goed leesbaar, maar gelukkig zijn mijn klasgenoten heel behulpzaam! Als iemand het antwoord weet, wordt het in de meeste gevallen gewoon gezegd, niemand steekt zijn hand op, ook tijdens de proefwerken niet. Gewoon, uit het niets worden de dingen gezegd, haha. Of als je hulp nodig hebt met het proefwerk, kan je dat makkelijk vragen.
• Verwarming. Is er niet in de school. Maar goed, ik heb het idee dat op mijn Nederlandse school, de verwarming toch niet werkte, dus dit is haast een overeenkomst te noemen.
• Manier van het rooster krijgen. Ik kreeg hem door in de groepsbeschrijving van mijn klas te kijken, maar ik weet niet hoe mijn klasgenoten hem gekregen hebben.
• 
  

Zoals te zien is, zijn er veel verschillen, maar ik ben er wel al aan gewend denk ik. Tot de volgende blog,

Nina

¡El mate!

Hallo, hier ben ik weer,

Dit keer gaat mijn blog over het typisch Zuid-Amerikaanse drankje, mate! Mate is hier in Argentinië de nationale drank en dit houdt in dat iedereen het drinkt. Toen ik hier kwam, wist ik niet zo goed wat 'iedereen drinkt het' inhoudt, maar inmiddels kan ik een beeld voor je schetsen. Ik heb baby's gezien die het dronken (mijn host family moest hier ook wel om lachen), mensen die het bovenin een uitzichtpunt dronken, in het park op de dag van de vriend dronk iedereen het (mate is ook een teken van vriendschap), in de auto, in de klas (!!!) (de leraar vond het gewoon prima toen een vriend van me even nieuw water ging halen en de mate werd ook met de leraar gedeeld) (overigens niet met de hele klas, maar met een kleine groep haha) en ga zo maar door. Iedereen drinkt overal mate.

De beker heet mate. Het metalen rietje waaruit je drinkt heet 'bombilla'. (Ik weet niet of je het goed ziet op de foto). De kruiden in de mate en in de glazen pot is de 'yerba'. Dit is geen drugs, maar ik ben bang dat als ik het meeneem door de douane, dat het daarvoor wordt aangezien haha. De yerba doe je in de mate, daarbij doe je water en dan drink je het door het metalen rietje. Sommige mensen vinden het lekkerder met suiker, andere zonder. Wanneer je de mate op hebt, geef je hem aan degene die schenkt. Deze schenkt opnieuw en geeft hem dan door aan de volgende in de ronde. Iedereen drinkt de mate uit dezelfde beker. Meestal wordt het water geschonken vanuit een thermoskan, maar op de foto zie je dat we het vanuit de theepot dronken.

- El agua no debe hervir = het water mag niet koken

dit is de waterkoker, die een speciale stand heeft waardoor het water niet kookt en dus goed is voor de mate

- poner la yerba sin polvo = de yerba mag niet 'kruimelig' zijn

- poner la yerba en el mate y luego la bombilla = eerst de yerba in de mate, daarna het soort 'rietje'

- el último mate = wanneer je de laatste mate hebt ( dus het water uit de fles is daarna op) is een 'desgracia', want dan zou je gaan trouwen

- el mate es siempre por orden + siempre ceba la misma persona = de mate heeft altijd dezelfde volgorde van doorgeven. Daarnaast is er een iemand die het water van de fles in de mate doet (en niet twee, zoals mijn gastmoeder het doet), in een ronde. Een ronde eindigt wanneer de fles leeg is.

- Nunca se dice gracias, solo cuando querés dejar de tomar = zeg nooit 'gracias' als je een mate aangereikt krijgt, tenzij je niet meer hoeft.

- El mate se toma rápido = een mate drink je snel. Wanneer dit niet het geval is, zijn er verschillende uitspraken voor zoals 'Dale, le estás enseñado a hablar' ('leer je de mate praten?'), 'lo estás usando de micrófon?' (gebruik je de mate als een microfoon? Omdat het lijkt alsof je door het 'rietje' praat) en 'estamos en el concierto de ..." (we zijn bij het concert van ...). Of wanneer je de mate op hebt, maar hem niet teruggeeft aan de 'schenker' wordt er gezegd 'Vuelve caminando el mate' (Moet de mate teruglopen?)

- 'El mate no debe inundarse' = wanneer je het water niet recht langs het 'rietje' schenkt, gaat de mate 'stromen' en wanneer dit gebeurt, komt er yerba bij het water en dat wil je niet.

- 'cuando el mate se está lavado, hay que cambiar la yerba' = wanneer je de yerba aan het drinken bent, moet je nieuwe in de mate doen. wanneer dit gebeurt zeg je bijvoorbeeld 'me voy a pescar' (ik ga vissen) omdat de mate net een rivier is.

- wanneer het eigenlijk jouw beurt is om te drinken, maar je geeft een kusje op de mate en geeft hem aan een ander, brengt dit geluk

- 'El ducorante liquido nadie quiere' (uitgezonderd mijn hostvader!). Oké, deze heb ik zelf bedacht. El ducorante liquido is zegmaar een zoetje, maar dan vloeibaar. Mijn hostvader drinkt zijn mate met dit in het water, maar dat vind de meerderheid hier verschrikkelijk hahaha.

Nog meer dingen die ik niet bepaald lekker vind / me lekker lijken:

- Een keer hadden we cola in de klas, omdat die dag een verkoop was en leek het twee klasgenoten een goed idee, cola bij de yerba te doen. Hor-ri-ble hahaha

- In de zomer drinken een aantal de mate koud op een bepaalde manier, maar dat lijkt me niet lekker

- Dit was het denk ik

Dat was hem weer voor deze keer!

Un beso,

Nina

De Eerste Week

Hallo!

Ik ben nu precies een week bij mijn gastgezin. Eigenlijk lijkt het alsof ik hier al veel langer zit, omdat er zoveel gebeurt is in een week. Het zijn erg gastvrije mensen, heel aardig en heel open. Ik voelde me meteen welkom toen ik aankwam en heb het tot nu toe allemaal alleen nog maar positief ervaren. Mijn gastgezin bestaat uit een vader, een moeder een dochter van mijn leeftijd. En de hond, Julia, niet te vergeten.

Op school zit ik in dezelfde klas als mijn gastzusje. Mijn klasgenoten zijn heel aardig, behulpzaam en nieuwsgierig. Ook hier voel ik me op mijn plaats. De afgelopen week verliep ongeveer zo:

Zondag, 21-7

Op deze dag werden we opgehaald door onze gastgezinnen, na de Spaansles. Het was niet zo'n lange autorit, aangezien ik in de stad zelf zit. We reden langs de school en nog een paar andere plaatsen af. Daarna hebben we thuis geluncht. Voor de 'merienda' had mijn gastzusje haar vrienden uitgenodigd. De meeste daarvan zitten in dezelfde klas (Humanidades), dus op die manier kende ik al een paar klasgenoten. Een merienda is eigenlijk ook een maaltijd hier, net zoals ontbijt (waar de meeste niet aan doen), lunch en diner, legde een klasgenootje aan mij uit. Bij de merienda drinken ze thee en eten ze chocolade, of koekjes. En in dit geval ook: drop, oud-hollandse snoepjes en stroopwafels!

De merienda was erg gezellig, hoewel ik weinig begreep van wat er gezegd werd. Zowel mijn gastgezin als de klasgenootjes waren erg behulpzaam en begrijpend en probeerden me ook te helpen.

Maandag 22-7

De eerste schooldag! Vraag me alsjeblieft niet wat er anders is op school, want echt alles is anders. Daar schrijf ik denk ik een aparte blog over. Hetzelfde geld voor de bus, die ik iedere dag neem om terug naar huis te gaan.

Ik moest om 6.30 al opstaan, omdat om 7.30 de school begon. Of ja, om 7.30 komt iedereen langzaam binnen sjokken, sleept een tafel van de ene naar de andere kant van het lokaal, gaat zitten en draait zich rustig om naar de klasgenoten, om daar dan een gesprek mee te beginnen. Ik wordt 's ochtends door mijn gastvader naar school gebracht en 's middags ga ik met de bus terug.

Van de lessen begrijp ik niet veel, maar we hebben al verschillende oplossingen hiervoor gevonden. De lessen die ik niet begrijp, ga ik Spaans leren. Engels en wiskunde begrijp ik wel. Bij Lengua y Literatura wordt een boek behandeld dat voor de Spaanssprekende al moeilijk is, laat staan voor mij, dus ga ik in deze les voortaan comics lezen, hahaha. Na school, die om ongeveer 12.10 deze dag klaar was (normaal is dit later vanwege gym), gingen we naar een winkeltje voor de lunch te kopen. Rond 14.00 kwamen we thuis, maar het is voor mij best vermoeiend om de hele dag een taal om je heen te horen die je niet goed begrijpt, dus is het tijd voor een siësta. Rond 17.00 hadden we afgesproken met vrienden van mijn gastzus, die ze bij haar sport had ontmoet, want zij wilden mij graag ontmoeten. We gingen mate (typisch Argentijns. Het is een soort van kruidenthee. 'Yerba', dat is de kruiden, wordt in een 'mate' (het kopje) gedaan en dat wordt gedronken door een metalen rietje. Er zitten allerlei regels en dingen aan verbonden, dus hier ga ik ook nog een aparte blog over schrijven.) drinken in het park, maar ze waren de mate vergeten. Trouwens, in de klas drinken ze hier ook gewoon mate. Het is gewoon normaal om te eten en drinken in de les en de leraar heeft er geen problemen mee als je even nieuw warm water gaat koken voor de mate. Rond 20.00 gingen mijn gastmoeder en ik mijn gastzus wegbrengen naar haar sport en toen zijn we langs de sportclub vlakbij huis gelopen. Daar liepen we naar binnen voor de vraag naar verschillende sporten, omdat ik graag wil sporten om twee redenen:

1. Het is een goede manier om buiten de school nieuwe vrienden tem maken.

2. Er is hier zoveel eten dat ik wil proberen, dat het nodig is om te sporten, hahaha.

Ik heb naar verschillende sporten gekeken en heb besloten dat ik ga zwemmen.

Dit was denk ik wel mijn maandag.

23-7 tot 25-7

De schooldagen verliepen wel allemaal ongeveer hetzelfde. Aangezien iedereen hier op school in joggingbroeken rondloopt, heb ik er ook maar twee aangeschaft. Ik heb de oma en de zus van mijn gastmoeder ontmoet, ook zij waren heel aardig. Mijn rooster in deze week was nog niet helemaal compleet, het was nog niet duidelijk wat mijn tweede taal (iedereen leert hier twee talen, de opties zijn: Italiaans, Frans, Engels en Portugees. Engels is niet verplicht) werd. In eerste instantie zou ik Italiaans leren, maar dat kwam niet uit met het rooster, dus dit werd dan maar Portugees haha. Engels is mijn ‘primer idioma’ en Portugees wordt de tweede taal die ik ga leren. Dat wordt nog wat, om Portugees in het Spaans te leren, terwijl ik ondertussen Spaans, Engels, Nederlands en zelfs Duits (heel heel heel soms) door elkaar haal. Op donderdag hadden we geen school, want de schoonmakers staakten. Ik ben die dag naar de zwemlessen gaan kijken.

26-7

Deze dag had ik ook school en na school ging ik lunchen met vier meisjes uit mijn klas. Na de lunch zijn we nog naar een ander gebouw in Rosario geweest, ik ben vergeten hoe het heetten, waar je allerlei dingen kon doen. Ik heb het heel gezellig gehad! Om 17.00 ging ik naar zwemmen. Ik was echt verschrikkelijk slecht, ik ben alles verleerd, maar het gaat om het idee dat ik een sport doe, ik vind zwemmen heel leuk en het is een goede manier om nieuwe vrienden te maken. Bij het zwemmen heb ik ook een meisje van mijn leeftijd leren kennen, waarmee ik deze vrijdag een ijsje ga eten. 's Avonds heb ik 'La Casa de Papel' met mijn gastmoeder en -zus gekeken. Ik snap niet alles (en ik zit nog in seizoen 1), want ik kijk het in het Spaans met Spaanse ondertiteling (maar het is wel het Spaans van Spanje, en dat is raar Spaans volgens mijn gastvader), maar het wordt wel uitgelegd als ik het niet snap.

27-7

Deze dag ben ik naar de stad geweest met mijn gastzus, om truien te kopen en 'merendar' in een restaurant/café ( ik weet niet zo goed hoe ik het moet noemen). Op straat verkopen ze hier heel veel dingen qua feminisme en abortus legaal maken. Abortus is hier nog niet legaal en veel mensen willen dit legaal maken, dus daarom dragen ze een groene bandana (met het logo ervan), aan hun tas. Ze hebben hier heel veel soorten bandana's, ik weet ze niet allemaal meer, maar wel een paar:

Groen: Deze is omdat je voor abortus bent en graag wil dat dit legaal wordt

Paars: Deze is geloof ik over femisme in het algemeen

Oranje: De kerk en staat zijn nog niet echt gescheiden hier, want veel Argentijnen zijn religieus, maar andere zijn tegen het feit dat kerk en staat niet gescheiden zijn. Daarom hebben ze een oranje bandana.

Lichtblauw: de kleur van de Argentijnse vlag had er geloof ik iets mee te maken. Deze zou ik niet aanraden om aan te schaffen, want deze is dat je tegen abortus bent en dus niet wilt dat dit legaal wordt.

Wit: De doeken van de Dwaze Moeders. Dit zijn moeders en oma's, waarvan hun kinderen zijn weggenomen van ze, in de jaren '70 / '80, door de overheid. Zij mochten niet protesteren, protesteren was verboden, dus daarom liepen ze in paren van twee, met een witte doek om, zodat ze elkaar herkenden, rondjes om Plaza de Mayo, het politieke centrum van Argentinië. Als je in Argentinië ergens een afbeelding van kleine voetstapjes, of een wit doek ziet, symboliseert dit de Dwaze Moeders.

Ik heb een groene bandana gekocht, een patch in het Spaans en een paar buttons, allemaal staan ze voor het feminisme.

's Avonds zijn mijn gastzus en ik naar een concert van 'The Beats' gegaan, dat is een band die 'The Beatles' covered. Hoewel ik niet alle liedjes kende, was het wel heel gezellig.

28-7

Deze dag hadden we een 'asado', dat is een typisch Argentijnse barbecue, met de opa en oma van mijn gastvader en de oma en zus van mijn gastmoeder. Een asado bestaat oorspronkelijk uit alleen maar vlees, maar mijn gastzus en de zus van mijn gastmoeder zijn vegetariërs, dus zaten er ook broodjes, kaasjes, tortilla's en salades bij. Daarnaast was er dus ook vlees en dat was veel. En ja, ze eten hier ook ingewanden, maar daar ben ik niet zo'n fan van, haha. Het was wel heel lekker.

's Avonds zijn mijn gastouders en ik naar het winkelcentrum gegaan, dat het dichtste bij hun huis zat. Er zit ook een bioscoop in, met 14(!) zalen in, wat voor mij echt veel is, aangezien er in Helmond 6 zalen zijn. Dit winkelcentrum was voor mij al echt enorm, maar schijnbaar was dit nog maar een kleintje.

Alles is hier trouwens echt groot, aangezien ik uit het kleine Nederland komt en dan nota bene uit een dorp. Nu ben ik zo in een stad van 1,2 miljoen inwoners (ter vergelijking: Amsterdam heeft er ongeveer 0,8 miljoen) beland. Maar het zal vast wel wennen, net als het Spaans spreken en de school. Mijn gastmoeder merkte al na een week op dat mijn Spaans vooruit is gegaan, dus kijk dan maar eens over zes maanden.

Al met al een goede eerste week dus! Ik doe nu nog een beetje rustig aan, want ik moet nog best wennen aan het ritme en de etenstijden hier, maar dat komt wel goed.

Er komt nog een blog over de school. En de mate natuurlijk, en wat andere typisch Argentijnse dingen.

Tot snel :)

¡Hola Argentina!

Hallo!

Dit is mijn eerste reisblog vanuit Argentinië. Daarnet had ik al een heel verhaal getypt, maar toen drukte ik geloof ik ergens op dus dat is nu weg. Altijd tussendoor opslaan!

Momenteel zit ik in de Mcdonalds op een openbare ipad mijn verhaal te typen, haha (of, zoals ze het hier schrijven: jaja). Het vervelende is dat deze autocorrect automatisch verbeterd naar Spaans. Hoezo schrijf ik op een Ipad in de Mac mijn verhaal? Omdat de hier USB-ports hebben en mijn telefoon leeg is, dus die ben ik op aan het laden. En gebruik van de Ipad is toch gratis dus dan maar even een update doen.

We (ik en twee andere Nederlandse meisjes) kwamen rond half 8 aan. We waren wat te vroeg geland, waardoor we in het vliegtuig moesten wachten. Toen we op de airport waren hebben we niet veel anders gedaan. Wachten voor de migratiedienst, wachten terwijl de migratiedienst je Visa checkt en op een heel rustig tempo je gegevens checkt. Wachten op de koffers hoefde niet. Wachten tot de koffers door de dubbele douane heen waren ook niet. We kwamen aan bij de Argentijnse organisatie (WEP) en daar hebben we heel lang gewacht. Ik krijg net te horen dat we gaan, na 3.5 uur op de airport te hebben gewacht tot alle WEP-studenten gearriveerd waren, dat we zo vertrekken naar Rosario, dat is ongeveer vier uur met de bus vanuit Buenos Aires. Maar nu moeten we nog even wachten tot twee meisjes hun eten op hebben.

In Rosario hebben we dadelijk de eerste vier dagen oriëntatie van de stad. 's Ochtends krijgen we Spaanse les. Dit hebben we met de grote groep WEP-studenten. Deze komen uit verschillende landen. Uit België, Italië, de U.S.A., etc.

MELDING TUSSENDOOR ik weet nog steeds niet hoe deze site+ipad werkt dus ik heb de maillijst uit staan. Ik zal deze aanzetten wanneer de blog klaar is. Op mijn insta laat ik dit ook weten. Je hoeft dus niet tussendoor te kijken, want dan kom je waarschijnlijk van die halve verhalen tegen. Als ik opsla, publiceert hij volgensmij automatisch.

Inmiddels is het een paar dagen verder, maar zal ik even een update geven.

Nadat we ongeveer drie uur op het vliegveld zaten, zijn we naar Rosario gereden, dit was ongeveer 4 uur. Die dag hebben we niet veel gedaan, we hebben het monument van Rosario bekeken, wat gegeten en daarna was iedereen bekaf, vanwege het slaaptekort in het vliegtuig en de jetlag.

De dag erna, vrijdag dus, hadden we ‘s ochtends onze eerste Spaanse les. Eerst moesten we een toets maken, zo werd ons niveau bepaald. Daarna werd je in die groepen, op je niveau dus, ingedeeld. Ik moet zeggen, als je zo de hele ochtend alleen maar Spaans om je heen hoort en een beetje Engels, wordt je daar best vermoeiend van. Ik denk ook zeker dat het belangrijk is om daarom goed je Engels onder de knie te hebben.

Na de Spaanse les, gingen we naar het aquarium, waar we uitleg krijgen, waar ik om eerlijk gezegd niet echt naar geluisterd heb. De uitleg was overigens wel gewoon in het Engels. In plaats daarvan leek het sommige studenten een goed idee om in de zandbak voor de kinderen te gaan spelen. Maar het was wel grappig hoor.

Na dit bezoek hadden we een ‘workshop’. De medewerkers van WEP gaven ons verschillenden opdrachten met als doel om te leren hoe je jezelf moet redden in een taal die je niet goed beheerst.

De volgende dag hadden we weer Spaanse les en hebben we tijdens die les een bezoek gebracht aan de supermarkt, om de prijzen te bekijken. Daarna kregen we een opdracht over de markt die we ‘s middags zouden bezoeken. Tijdens de lunch hebben we gepicknickt in het park en daarna hebben we een lange wandeling gemaakt door het park langs de rivier, het was echt prachtig.

Na deze lange wandeling en het bezoek aan het marktje, hadden we in het hostel weer een soortgelijke workshop. Dit keer hoe je om moest gaan met miscommunicaties en problemen in je gastgezin.

Na het eten zijn we nog een stuk gaan wandelen voor een ijsje. Aangezien het zaterdag was, gingen heel veel Argentijnen uit en zag je dus een stukje van het Argentijnse uitgaansleven, wat ik wel leuk vond om te zien.

De dag erna, vandaag dus, zondag, hadden we nog een laatste les Spaans en daarna ontmoetten we het gastgezin!!!

Ik ben dit nu aan het typen bij mijn gastgezin, maar ik vertel er in de volgende blog meer over, omdat ik er dan iets langer zal zitten.

Tot dan!

Welkom op mijn Reislog!

Hoi!

Dit is mijn reislog. Hierop houdt ik jullie op de hoogte van mijn uitwisselingsjaar in Argentinië en Amerika. Ik moet nog een beetje uitvogelen hoe het werkt, maar het komt vast goed. Op deze blog zullen regelmatig verhalen en foto's verschijnen. Via de kaart kun je zien waar ik me bevind en waar ik ben geweest.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Nina