Hola!

Het is best een tijdje geleden dat ik mijn blog heb ge-update en in een maand gebeurd veel. Ik heb nu al ongeveer een weekje vakantie, mijn vakantie is vroeg begonnen. Maar dat de vakantie is begonnen, betekent niet dat ik de school niet meer gezien heb. Zelf ben ik nog twee keer teruggekomen om een vrijwillig examen voor Engels te doen. Veel klasgenoten van mij moesten nog wat projecten inleveren en dat soort zaken. Het is dus vakantie, maar eigenlijk ook weer niet. Vrienden van mij die in een ander jaar zitten, zouden deze week eindigen, maar moeten dan maandag, dinsdag en woensdag nog naar school voor proefwerken.

Dat het laatste jaar, het vijfde jaar, niet echt een duidelijk einde heeft, komt omdat ze geen examens doen. Ze maken hun projecten en proefwerken en wanneer die klaar zijn, krijgen ze hun cijfer. Die cijfers zijn hoe ze de middelbare school afronden. Dat er geen examens zijn, betekent niet dat er geen gala of diplomauitreiking is.

Aanstaande donderdag, 28 november, heb ik mijn gala en er gaat hier een gedoe aan vooraf. Zowel de organisatie als aan hoe de mensen voor de dag komen, bedoel ik dan. Het gala wordt hier namelijk niet door de school georganiseerd, iets anders dan in Nederland. Net zoals de eindreis, banderazo, UPD en de ‘Rito’ (dingen waar ik zo een uitleg over geef), wordt ook dit door de leerlingen en hun ouders geregeld. Wat ik weet van de eindreis, naar Bariloche dus, is dat de ouders drie jaar geleden al begonnen zijn met een organisatie te zoeken. Deze organisatie regelt alles, wat ze gaan doen overdag en ook naar welke disco’s gaan. De reden dat dit al zo lang van te voren geregeld wordt, is omdat de reis ontzettend duur is. De reis is gedurende een schoolweek. Dit betekent dat in het communicatieschrift dat alle leerlingen hebben, genoteerd wordt dat ze die week dus gespijbeld hebben. Maar dat systeem zit ook een beetje anders dan in Nederland.

Je mag ongeveer vijftien keer spijbelen, de reden daarvan kan zijn dat je op reis was, ziek was, of gewoon geen zin had in school. Heb je de vijftien bereikt, dan krijg je er nog tien bij. Heb je deze ook gebruikt, dan krijg je met goede redenen (doktersbriefjes etc.) er nog vijf. Verbruik je deze, dan moet je op het einde van het jaar naar school om (volgens mij) van alle vakken opnieuw een proefwerk te maken. Niks acht uur melden, of twee uur nakomen. De Nederlandse studenten zouden jaloers worden, haha.

Maar goed, die reis is dus door de leerlingen georganiseerd. Ook met het gala zijn ze ruim van te voren begonnen met regelen, want er moest dus een zaal geregeld worden, hoeveel man je meeneemt, daarnaast welke leraren er meegingen (want niet alle leraren gaan naar het gala. Sommigen kopen een kaartje, andere worden uitgenodigd), etc. etc. Ook over de decoratie en foto’s bestond enige discussie. Daarnaast hebben ze nog een ding, waarvan ik de naam niet goed in het Nederlands kan uitleggen, iets wat de ‘bandjes’ heet. Dit houdt in dat iedereen die wil een soort “miss” of “mister” sjerp krijgt en daarna een eigenschap. Dit kan van alles zijn, iedereen geeft zelf zijn grenzen aan, omdat deze natuurlijk overhandigt worden in het bijzijn van ouders. Zelf weet ik ze niet allemaal en de enige waar ik nu even snel op kan komen is niet zo’n hele aardige, maar het meisje waar hij bij hoort, heeft hem zelf gekozen. Deze heet bijvoorbeeld “Miss fruitsalade”, want ze heeft alles behalve citroenen (borsten). Je kunt je voorstellen dat het organiseren hier van een heel gedoe is, want de leerlingen moeten het allemaal overeen komen en de helft is niet gemotiveerd om iets te doen.

Naast dit gedoe met het gala, zijn er ook andere voorbereidingen. Zo hebben ze al een hele tijd de jurk uitgezocht, maar dan moeten er nog schoenen bij gevonden worde, daarnaast moet er nagedacht worden over het kapsel en dus worden er drie bezoeken aan de kapper gebracht, de make-up wordt al drie weken van te voren uitgezocht, een bezoekje naar de zonnebank wordt gebracht, er moet een manicure en pedicure worden uitgevoerd en weet-ik-veel-wat-nog-meer moet gebeuren. Een hoop voorbereiding dus.

Naast dat de leerlingen dit gala grotendeels zelf (met de ouders) organiseren, worden ook deze dingen zelf georganiseerd:

• Banderazo: iets wat over het algemeen alleen bij de scholen in Rosario gebeurt. Sommige reizen naar Rosario, maar de meerderheid gaat hier naar school. De leerlingen gaan deze dag dan ’s ochtends naar school, om hier vooral een hele hoop heisa te maken, spuiten graffiti op de scholen, steken voorwerk af, slaan op trommels, zwaaien met vlaggen en zingen allerlei liedjes. Daarna vervolgt de tocht naar het monument van Rosario, waar alle scholieren heen gaan en het dus een drukte van jewelste is en hier gebeurt ongeveer hetzelfde, min het vuurwerk dan.
• Banderazo wordt gedaan voor het vierde jaar en het is een soort van om te vieren dat ze daarna naar het vijfde jaar gaan. Over het algemeen wordt er voorafgaande aan deze dag een hele nacht gefeest en gedanst, want de Argentijnen maken van iedere gelegenheid een feestje. Ikzelf ben, hoewel ik in het vijfde jaar zit, naar de Banderazo geweest, omdat het iets typisch is voor de scholen hier en ik het graag wilde meemaken en het was zeker een ervaring op zich.
• UPD: dit betekent “Ultimo Primer Día” (Laatste Eerste Dag) en houdt ongeveer hetzelfde in. De leerlingen feesten een hele nacht, dan treden ze de school binnen (dit doen ze niet bij Banderazo) en ik dacht dat ze daarna naar het monument gingen, maar hier ben ik niet zeker van. Dit wordt gedaan door de leerlingen van het vijfde jaar, die natuurlijk in hun laatste jaar zitten. Ik kan niet heel veel vertellen over UPD, ik weet ook niet of ze het alleen in Rosario doen, omdat ik het zelf niet meegemaakt heb. Het is namelijk pas in maart, aangezien het schooljaar hier omgekeerd is.
• Rito: dit wordt alleen door mijn school georganiseerd en ik denk dat het goed te vergelijken is met de examenstunt. Een dag in het jaar verandert het vijfde jaar de school een soort horror. Dit is heel lang geleden ontstaan, als ik het goed begrepen heb, op deze manier:
• Mijn school was vroeger een strenge meisjesschool, met veel kledingregels etc. Een dag in het jaar mochten de meisjes zich kleden zoals zich wilden. Na veel tijd is dit veranderd in het vijfde jaar die dan een of andere horrorstunt doet op een dag, maar de reden waarom weet ik niet.
• Het horrorverhaal van mijn vijfde jaar (turno mañana) was als volgt:
• Mijn school heeft een gedeelte waar vroeger een familie woonde (‘la casa de la familia’). Het vijfde jaar had bedacht dat zij een butler hadden en dat deze op een verschrikkelijke manier aan zijn einde is gekomen. Daarom herdenken ze eens per jaar zijn begrafenis. De eerste pauze werden alle leerlingen van 1^e tot de 4^e van de middelbare, meegenomen naar de theaterzaal (ja, mijn school heeft een heuse theaterzaal en ik vind het de mooiste plaats van mijn school). Hier werd bij entree een hoop gegild, gedurende dat de leerlingen plaatsnamen. Daarna werd het verhaal van de butler voorgelezen en toen, als klap op de vuurpijl, werd het ‘lijk’ van de butler naar beneden gegooid. In dezelfde tijd stapte een leerlingen uit de doodskist, alsof hij opstond uit de dood. Normaalgesproken worden de leerlingen niet meegenomen naar de theaterzaal, dit was iets origineels van mijn jaar. De volgende lessen, betraden de leerlingen de klassen een voor een, lazen een verhaaltje voor en daarna maakten ze een hele hoop herrie om de leerlingen bang te maken, waarna ze het lokaal verlieten. Een grappig detail is dat de leerlingen allemaal een kruis of grafsteen meenemen waarop de naam van de leraar die ze óf heel leuk vinden, óf verschrikkelijk haten, geschreven staat. En de leraren weten vaak zelf wel welke van de twee bij hun het geval is.
• Dit alles is dus door de leerlingen georganiseerd. De school gaf een aantal regels, de leerlingen moesten doorgeven hoe ze het gingen doen, maar organiseerden het daarna helemaal zelf.

Dit zijn denk ik alle updates die ik heb van de school. Verder waren er afgelopen week de ‘colectividades’ in Rosario. Dit houdt in dat bij het park rondom het monument, allerlei kraampjes met eten staan en dansen worden opgevoerd, per land. Argentinië telt namelijk migranten uit allerlei verschillende landen en met gemixte culturen. Per land werd dus het eten typisch van dat land verkocht en de typische dansen van dit land opgevoerd. Een aantal landen, zoals Spanje en Italië, hadden geen kraampje per land, maar per provincie. Argentinië heeft namelijk heel veel Spaanse en Italiaanse migranten. Er waren verder nog andere Europese landen, zoals , Duitsland, Kroatië en Griekenland, landen uit het Midden-Oosten, Syrië, Libanon, Israël én Palestina, ik geloof een Aziatisch land, Japan en nog een aantal Zuid-Amerikaanse landen, Peru, Brazilië, Paraguay, etc. Helaas was er geen kraampje van Nederland, aangezien de Nederlandse populatie in Argentinië minder dan tweeduizend mensen telt, maar voor mij was het erg leuk om al deze landen te bekijken en nieuw eten te proberen.

Ik denk dat dit alles is wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt, of wat er gebeurt is.

Houdoe! :p

Nina